خب خب
سال دوم دبیرستان بودم درسامم بد نبود در حد پاس کردن امتحانا میخوندم و نمره خوبیم میگرفتم،مقاطع قبلیم همین منوال بود و در کل هدفی جز طی کردن دوران مدرسه نداشتم که با یکی از بچه های سال بالا دورا دور آشنا شدم درساش خوب بود تو گاج هم تراز های خیلی بالایی داشت،کنکورشو دادو نتیجه خیلی عالی بود،به واسطه تلاشی که کرده بود شخصیت و احترام بالایی به دست آورده بود،دروغ چرا منم دلم. همچین چیزی خواست،شروع کردم به شرکت در آزمون های آزمایشی و به درسام نظم و ترتیب خاصی دادم،سال دوم و سومو با تراز ها و نمرات خوبی گذروندم به راحتی و همین دید راحت بودنو به سال اخرم داشتم که متاسفانه کار دستم دادو موندم پشت کنکور…
ولی این باعث نشد انگیزمو از دست بدم
قبل ورودم به دانشگاه و حتی تا مدتی بعدش به جنبه های دیگه رشته ام فکر میکردم ولی الان نه…
الان که وارد بخش های عملی تر شدم میبینم نه لذتی که تو حل کردن مشکل مریضا هست تو به دست آوردن احترامو شخصیتو پول نیست.
شاید اگه زود تر این حسو حال قبل کنکور داشتم خیلی خیلی سختیای کنکور واسم آسون میشد.